بر أساس ضرورت‏های دفاعی، اسب سواری، یکی از ورزش‏های ارزشمند بوده و خواهد بود.
با اینکه بُرد و باخت در بسیاری از کارها حرام است،
و حکم قمار بازی را دارد،
امّا در تیراندازی، 
شنا 
و اسب سواری 
اشکالی ندارد، 
تا چابک سواران رزمنده، همواره آماده دفاع باشند.
آنگاه که امام علی‏ علیه السلام در جنگ ذات السّلاسل، ناگهان سواره بر لشگر دشمن تاختن آغاز کرد که سُم اسب‏هایشان بر سنگ‏های بیابان می‏خورد و جرقّه‏های امید می‏جهید، 
قرآن به آن اسب‏ها، و برخورد سُم‏هایشان و جهیدن جرقّه‏های آتش‏زا در سوره «والعادیات» سوگند یاد می‏کرد، که فرمود:
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ 
وَالْعَادِیَاتِ ضَبْحاً 1ا فَالْمُورِیَاتِ قَدْحاً 2افَالْمُغِیرَاتِ صُبْحاً 3ا فَأَثَرْنَ بِهِ نَقْعاً 4افَوَسَطْنَ بِهِ جَمْعاً 5ا إِنَّ الْإِنسَانَ لِرَبِّهِ لَکَنُودٌ6ا وَإِنَّهُ عَلَی ذَلِکَ لَشَهِیدٌ7ا وَإِنَّهُ لِحُبِّ الْخَیْرِ لَشَدِیدٌ 8ا أَفَلَا یَعْلَمُ إِذَا بُعْثِرَ مَا فِی الْقُبُورِ 9ا وَحُصِّلَ مَا فِی الصُّدُورِ 01ا إِنَّ رَبَّهُمْ بِهِمْ یَوْمَئِذٍ لَخَبِیرٌ 11ا
به نام خداوند بخشنده مهربان
سوگند به اسبان دونده (مجاهدان) در حالی که نفس زنان به پیش می‏رفتند،1ا و سوگند به افروزندگان جرقه آتش (در برخورد سمهایشان با سنگ‏های بیابان)،2ا و سوگند به هجوم آوران سپیده دم3ا که گرد و غبار به هر سو پراکندند، 4ا و (ناگهان) در میان دشمن ظاهر شدند،5ا که انسان در برابر نعمت‏های پروردگارش بسیار ناسپاس و بخیل است؛6ا و او خود (نیز) بر این معنی گواه است!7ا و او علاقه شدید به مال دارد!8ا آیا نمی‏داند در آن روز که تمام کسانی که در قبرها هستند برانگیخته می‏شوند،9ا و آنچه در درون سینه هاست آشکار می‏گردد، 01ادر آن روز پروردگارشان از آنها کاملاً باخبر است!.11ا
مسابقات اسب سواری، هم مقدّمه دفاع است،
و هم از تفریحات سالم به حساب می‏آید.
حضرت امیرالمؤمنین‏ علیه السلام در کودکی آنچنان چالاک و تند و سریع حرکت می‏کرد که اسبان راهوار را در حال دویدن می‏گرفت و بر پشت آنان سوار می‏شد. [1] .

پی نوشت ها: 
[1] سفینة البحار، مادّه قوا.